Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met de Rijksoverheid
We vroegen jullie laatst om iemand op te geven die tijdens deze lastige coronatijd iets heel moois heeft gedaan voor een ander. Daar zijn een paar hele bijzondere verhalen uitgekomen, waaronder dat van Nikita Gouw (22).
Nikita werd opgegeven door haar moeder Patricia, omdat ze “een positieve draai aan de coronaperiode heeft weten te geven”. Zo is Nikita begonnen met het helpen van jonge statushouders: jongeren die in Nederland asiel hebben aangevraagd en een tijdelijke verblijfsvergunning hebben gekregen.
Hoewel er veel eenzaamheid heerst onder jongeren in coronatijd, is dat onder jonge statushouders misschien nog wel erger. Zij kennen weinig tot geen mensen in Nederland, spreken de taal niet en hun enige sociaal contact is met de gemeente. “Als je hier alleen naartoe komt, dan ben je misschien nog wel eenzamer dan dat wij als jongeren zijn,” vertelt Nikita. “Je zit constant alleen in je huis en dat valt op een gegeven moment wel rauw op je dak.”
Als je hier alleen naartoe komt, dan ben je misschien nog wel eenzamer dan dat wij als jongeren zijn.
Nikita volgt op dit moment de mbo-opleiding Juridisch Dienstverlener aan het Albeda College in Rotterdam. Ze woont thuis bij haar ouders in Brielle, waar ze momenteel ‘stage loopt’ van achter haar computer. “Ik heb er niet zoveel last van,” vertelt Nikita over hoe het is om continu thuis te zitten als student. “Het is wel vreemd natuurlijk, maar ik ervaar het niet per se als iets vervelends. Ik heb voor mezelf een manier gevonden om er positief mee om te gaan.”
Een hele bijzondere manier, want Nikita besloot de tijd die ze over had in vrijwilligerswerk te stoppen. “Normaal ging ik in de zomer naar festivals, waar ik achter de bar stond. Dat viel weg door corona. Toen ben ik gaan kijken naar wat ik wél kon doen. Ik merkte dat veel jonge mensen om mij heen het moeilijk hadden, dus wilde ik graag iets voor jongeren doen.”
Nikita kwam terecht bij organisatie MDT op Zuid waar ze de kans kreeg om statushouders te begeleiden. “In eerste instantie gaf ik bijles aan een klas van middelbare schoolkinderen die net in Nederland waren, maar daarna ben ik ook de iets oudere statushouders gaan helpen. Ik gaf ze lessen Nederlands en ben een taalmaatje voor ze geworden, maar ik ben eigenlijk als een zus voor ze. Als er iets is, bellen ze mij. Ik help ze bijvoorbeeld met het invullen van formulieren en het vinden van (sport)verenigingen, maar ik ben er ook voor ze als ze gewoon even iemand nodig hebben om mee te praten.”
Grote impact
Dat lijkt iets kleins, maar het heeft een grote impact op de jongeren. “Ik ben me er heel bewust van dat ik ben opgegroeid in een omgeving met mensen die achter mij staan en bij wie ik altijd terecht kan. Als ik degene kan zijn die dat aan andere jongeren kan bieden, dan doe ik dat graag. Je maakt daarmee echt een verschil,” aldus Nikita.
“Zo was er een jongen die mij vertelde dat hij weer graag wilde voetballen. Ik keek wat ik voor hem kon betekenen en ik vond een voetbalclub voor hem. Voor mij een kleine moeite, maar voor hem heel bijzonder. Zo werd zijn wereld groter, voelde hij zich minder eenzaam, was het goed voor zijn taalontwikkeling én kon hij doen wat hij onwijs leuk vindt. Na elke training krijg ik nog altijd een berichtje met hoe dankbaar hij me is.”
Volgens Nikita hebben jonge statushouders echt behoefte aan contact met Nederlandse leeftijdsgenoten. “Ze praten voornamelijk met de gemeente. Die staat boven ze en maakt beslissingen voor ze,” vertelt ze. “Ik beslis niets: ik luister naar ze en sta naast ze. Ik ben één van hen, alleen weet ik wél hoe het allemaal werkt. Daardoor is de drempel ook heel laag om naar mij toe te komen.”
Flinke dosis positiviteit
Door haar vrijwilligerswerk biedt Nikita niet alleen een helpende hand, ook heeft het werk een positief effect op haarzelf. “Iets maatschappelijks doen levert niet alleen een ander iets op, maar je kunt er zelf ook veel uit halen. Voldoening, sociaal contact, je netwerk uitbreiden, noem maar op. Je leert een andere kant van jezelf kennen.”
En welke kant heeft Nikita van zichzelf ontdekt? “Ik heb geleerd om op een andere manier te communiceren: je gebruikt andere woorden, gaat langzamer praten. Ook word je met je neus op de feiten gedrukt, wat je dankbaar maakt voor de kleine dingen. Het laat zien hoe belangrijk het hebben van een netwerk is. Statushouders hebben dat (nog) niet, maar ik kan ze dat bieden.”
Ook na corona blijft Nikita zich inzetten voor statushouders. “Ik heb mijn plekje gevonden binnen de organisatie en beleef er veel plezier aan. Na mijn studie ga ik beginnen aan een hbo-opleiding Sociaal Werk. Je moet jezelf ontwikkelen, dat zeg ik tegen de statushouders en dat moet ik zelf ook doen. Die stap is eigenlijk voortgekomen uit de lockdownperiode. Door corona had ik dit werk misschien nooit gedaan en had ik die studie misschien nooit gedaan.”
Het negatieve rondom corona wordt vaak benadrukt, maar het is ook belangrijk om daartegenover te laten zien wat er wél mogelijk is, vindt ze. “Door zo negatief te zijn, worden veel mensen juist alleen maar gedemotiveerd. Als je ze laat zien wat er wel kan, worden ze gestimuleerd. Ik probeer daarom met mijn verhaal zoveel mogelijk mensen tot actie aan te zetten.” En Patricia? Die is onwijs trots op haar dochter: “Dat ze dit allemaal voor elkaar krijgt en tussendoor ook nog even afstudeert. Nou, chapeau hoor! Dan ben je echt trots als moeder.”
#SamenNietStuk
Begin dit jaar heeft Rijksoverheid de campagne #SamenNietStuk opgezet. Met deze campagne willen ze jongeren inspireren en oproepen om iets voor een ander te doen. Ken jij iemand die – net als Nikita – iets moois of inspirerends heeft gedaan voor een ander, deel het dan via de hashtag #SamenNietStuk. Wil je zelf graag iets doen? Hier lees je hoe je in actie komt.
Hoewel er veel eenzaamheid heerst onder jongeren in coronatijd, is dat onder jonge statushouders misschien nog wel erger. Zij kennen weinig tot geen mensen in Nederland, spreken de taal niet en hun enige sociaal contact is met de gemeente. “Als je hier alleen naartoe komt, dan ben je misschien nog wel eenzamer dan dat wij als jongeren zijn,” vertelt Nikita. “Je zit constant alleen in je huis en dat valt op een gegeven moment wel rauw op je dak.”
